درب فیلمی مینی مال در ژانر اجتماعی است. فیلمی ساده و روان که مسئولیت‌پذیری یک انسان متعهد را به تصویر می‌کشد. عزیز اسکندری مأمور اداره برق است که برای درست کردن یکی از خطوط برق قطع‌شده، به روستا می‌آید. او هنگام متصل کردن ترانسفورماتور برق متوجه می‌شود که برق خانه یک پدر و پسر معلول قطع‌شده و پسر در شرایط سختی به سر می‌برد. عزیز می‌کوشد که به هر نحوه شده دکل برق را درست کرده تا خانواده معلول دچار مشکلات بیشتر نشوند. فیلم به کشمکش‌های عزیز برای تهیه قطعه خراب‌شده دکل برق و کمک به این خانواده معلول اختصاص دارد.

درب روایت مینی مال از زندگی روزمره یک انسان است. فیلمی که به دنبال نمایش سفر درونی انسان‌ها به درون خود و بازگشت به اصالت خویشتن است. انسانی که تلاش دارند انسانیت را به هر طریقی زنده نگاه دارد و این مطلب را به ما گوشزد می‌کند که زندگی مدرن نباید مهربانی و انسانیت را از انسان گرفته و او را محصور خویشتن کند. گاهی انسان‌ها لازم است از خود عبور کرده و برای فرد دیگری همچون هم‌وطن خویش دست به تلاش و کوشش بزنند تا مبادا خوبی کردن در این جامعه سرد مدرن رنگ ببازد. درب به پیوند و رابطه انسان با طبیعت تأکید ویژه دارد. طبیعتی که به‌رایگان در اختیار انسان ناسپاس قرار داده‌شده اما ما نه‌تنها بهره صحیحی از آن نمی‌بریم بلکه به آن آسیب هم وارد می‌کنیم.

سید هادی محقق کار خود را در دهه 80 با تئاتر آغاز کرد و از سال 91 به‌صورت حرفه‌ای وارد دنیای کارگردانی شد. نخستین فیلم بلند او «او خوب سنگ میزند» بود که برنده جایزه بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین فیلم‌نامه غیر اقتباسی از جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان اصفهان شد. او این بار با نخستین اثر سینمای خود به نام درب به تهیه‌کنندگی سید رضا محقق به چهلمین جشنواره فیلم فجر راه یافت که توانست دیپلم افتخار هیئت‌داوران جشنواره را از آن خود کند.

درب فیلمی اجتماعی با یک ایده‌ای به‌شدت ساده و نخ‌نما است. شاید بی‌اغراق نباشد بگویم فیلم‌نامه آن از یک صفحه هم تجاوز نمی‌کند. فیلم شامل پلان‌های طولانی، خسته‌کننده با ریتم کند است که قطعاً مخاطب عادی سینما آن را پس خواهد زد گویا بیشتر برای فستیوال‌های خارجی تدارک دیده‌شده است. درب بیشتر فیلمی متعلق به سینمای هنر و تجربه است و برای یک اثر بلند سینمای ظرفیت و توان لازم را ندارد. درب می‌کوشد ادامه‌دهنده راه سینمای شاعرانه تارکوفسکی، کیارستمی، شهید ثالث و ... باشد که چندان موفق نیست. درب از منظر محتوا و مضمون و هم از منظر فرم ضعف‌های فراوانی دارد. درب بیشتر یک فیلم کوتاه چنددقیقه‌ای است که بی‌جهت طولانی شده است.

درب فیلمی شاعرانه و رمانتیک است که تلاش دارد روایتی شاعرانه از پیوند انسان و طبیعت به مخاطب نشان دهد. فیلمی که ساده و روان، با داستان یک‌خطی که بیشتر به شکل قاب عکس‌های به‌شدت زیبا خود را در پیش چشم مخاطب قرار می‌دهد. قاب‌های چشم‌نوازی که مدت‌ها بود از سینمای ایران رخت بربسته بود و اغلب سینمای چرک و سیاه اجتماعی با معضلات و مصائب اجتماعی جای آن را گرفته بود. درب از منظر نمایش چهره دیگر از هنر قابل‌ستایش است. اثری لطیف و زیبا که متعلق به سینمای هنری کشور است و می‌تواند مسیری تازه برای بازگشت به زیبایی‌های سینمای اجتماعی به شمار آید.

پایان/